نمی‌دانیم پایانش کی است، چه روزی، چه جوری است. می‌ماند، می‌رود، خداحافظی می‌کند. شرایط‌اش چیست؟ جهش‌هایش چگونه است؟ هنوز برای ما روشن نیست هنوز وسط راه هستیم. این آزمایش خیلی مهمی بود،مدافعین سلامت در خط مقدم این آزمایش بزرگ الهی قرار گرفتند و انصافاً امتحان خوبی پس دادند، نمره خوب گرفتند، وجدان عمومی مردم ما، همه تواضع می‌کند. پزشک، پرستار، جامعه پزشکی، اینها همیشه محترم بودند در میان مردم. جایگاه و منزلت اجتماعی بالایی همیشه داشتند. ولی حتماً در 10 ماه گذشته، منزلت اجتماعی اینها بالاتر رفته است. مردم دیدند که واقعاً در روز خطر، اینها از میدان فرار نمی‌کنند، در خط مقدم می‌ایستند. بعضی‌ها هستند در این بیماری یک دوره کوتاهی 2 الی 4 هفته. بعضی‌ها هم طولانی می‌شود و آثارش یک آثار طولانی مدت است یا خدای ناکرده ممکن است ماندگار شود. در عین حال این روحیه است. یعنی امروز هم وقتی در جامعه پرستاری صحبت می‌کنیم ممکن است پرستارهای ما مشکلی داشته باشند و مشکل‌شان را مطرح کنند ولی می‌گویند ما تا آخر ایستادیم. اگر یکسال الی دو سال دیگر همین وضع ادامه پیدا کند، هستیم و می‌ایستیم. گاهی از پرستارها از خانواده و فرزندانشان گذشته‌اند و مسایل عاطفی داشتند. 2 هفته در بیمارستان بود و می‌توانست به خانه برود و دوره‌ای بود که دوره استراحت‌اش بود باز احتیاط می‌کرد، به خاطر خانواده و بچه‌های خودش به خانه نمی‌رفت، اینها کار عظیم و بزرگی است که انجام گرفته است. یک وقتی است که تعداد پرستار ما به اندازه نرمال بین‌المللی است. یک وقتی بیشتر و یک وقتی کمتر است. ما الان از نرمال پایین‌تر هستیم. اینجا شرایط سخت‌تر و مشکل‌تر می‌شود. امیر هوشنگ مهدیان ۱۳۹۹/۱۰/۱۷